O gün yine her günkü gibi okula gidecektim. Dolmuşa bindim. Kapısının dibine kadar dolu dolmuş ile ana caddede seksen km hızla ilerlerken yola aniden, tekerlekli sandalye üzerinde karşıya geçmeye çalışan bir adam çıktı. O an o kadar çaresizdi ki sadece çığlık atabildi.Şoför ani bir hareketle frene basınca dolmuştakilerin gözleri sonuna kadar açıldı. Yoldaki çaresiz adam ise isyan etti iki tekerleğe bağlı oluşuna. Neredeyse canından olacaktı. Belki canından olması adam için bu durumundan daha iyi bir seçenekti...
Muhalefet olmak için söylemiyorum, yanlış anlaşımak da istemem ama bence bu tamamen hayata bakış açısıyşa alakalı. Çünkü ben kaç kere görme, yürüme, duyma engeli gibi engeli olan insanlar gördüm ve benden 100 kat daha mutluydular. Ve içtenlikle söylüyeyim ki çoğu defa onları değil kendimi engelli gibi hissetmişimdir.
YanıtlaSilHer şey beyinde bitiyor demek ki. Bu gördüğüm tek bir insandı ve isyan ediyordu. Elbette dediğiniz gibi insanlar vardır genelleme yapmadım.
YanıtlaSil